کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم

حالا که بزرگیم چه دلتنگیم

کاش دل هامون به بزرگی بچگی بود

کاش همون کودکی بودیم که حرفاش رو می شد از نگاهش خوند

کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم

کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود

کاش قلب ها در چهره بود

اما حالا اگه فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمه و دل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم

سکوت پر بهتر از فریاد تو خالیست

سکوتی رو که یک نفر بفهمه بهتر از هزار فریادی است که هیچکس نفهمه.

سکوتی که سرشار از ناگفته هاست؛ناگفته هایی که گفتنش یک دردو نگفتنش هزار درد داره

دنیا رو ببین...

بچه بودیم از آسمان بارون می آمد؛

بزرگ که شدیم از چشمهامون می آید؛

بچه بودیم همه چشمهای خیسمون رو می دیدند؛

بزرگ شدیم هیچ کس نمی بینه؛

بچه بودیم توی جمع گریه می کردیم؛

بزرگ که شدیم توی خلوت.

بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست. بزگ شدیم خیلی آسمون دلمون می شکنه

بچه بودیم همه رو 10 تا دوست داشتیم بزرگ شدیم بعضی ها رو هیچی،بعضی ها رو کم و بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم.

بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم و همه یکسان بودن.بزرگ که شدیم قضاوت های درست و غلط باعث شد که اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه

کاش هنوزم همه رو به اندازه همون بچگی 10تا دوست داشتیم

بچه که بودیم اگه با کسی دعوا می کردیم یک ساعت بعد از یادمون می رفت

بزرگ که شدیم گاهی دعواهامون سال ها تو یادمون مونده و آشتی نمی کردیم

بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سرگرم می شدیم

بزرگ که شدیم حتی 100تاکلاف نخ سرگرممون نمی کنه

بچه که بودیم بزرگترین آرزمون داشتن کوچکترین چیزبود.

بزرگ که شدیم کوچکترین آرزومون داشتن بزرگترین چیزه.

بچه که بودیم آرزمون بزرگ شدن بود 

بزرگ که شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم

بزرگ که شدیم همه اش تو خیالمون بر می گردیم به بچگی.

بچه بودیم درد دل ها رو به ناله ای می گفتیم همه می فهمیدند؛

بزرگ شدیم درد دل ها رو به صد زبان می گیم... هیچ کس نمی فهمه.

بچه که بودیم دوستی هامون تا نداشت؛

بزرگ که شدیم همه دوستی هامون تا داره

بچه که بودیم بچه بودیم؛

بزرگ که شدیم،بزرگ که نشدیم هیچ،دیگه همون بچه هم نیستیم

ای کاش با همون صفت های خوب و پاک بچگی بزرگ می شدیم